Iets nieuws starten, wachten op ….  Twee  items die toch wel regelmatig in ons leven voorkomen. Zeker ‘het wachten op’ komt regelmatig terug en loopt niet altijd zo vlot. We zijn vaak te ongeduldig, te veel gericht op controle, zodat  ‘het wachten op’ als negatief ervaren kan worden, terwijl het evengoed een periode kan zijn van ….

Zowel met  ‘iets nieuws starten …. ’ als met  ‘wachten op ….’  werd ik geconfronteerd bij de komst van ons veulen: een nieuwe ervaring waarbij ik de kennis haalde bij dochterlief/ vrienden en internet. Tijdens het moment van ‘wachten op de nieuwe ervaring’ gingen mijn gedachten toch wel een eindje met mij lopen. Mijn verlangen naar … werd een waarheid en ik zag alleen nog wat ik wou zien.  Ik zag de bevalling ( veulenen) al beginnen.  Alles werd geprojecteerd naar de gedachte dat  ‘het tijd’ was.  De kracht van onze gedachten, bepalen wat wij zien, wat we denken, hoe we handelen. Ik heb het geluk gehad om het proces volledig mee te maken. Ik had
het volle vertrouwen want het veulen ging er zowiezo komen, een feit.  Dus ervoer ik telkens opnieuw dat de gedachten en de waarheid soms ver van elkaar lagen.

Tijdens de wachttijd leer je geduld hebben en volhouden. Om overzicht te houden, gebruik je best een zachte blik. Ik betrapte mijzelf erop dat ik overgeschakeld was om te kijken naar Dance (onze mama in spé) met een harde blik. Innerlijk groeide het verlangen naar het grote moment. Uiterlijk was ik op zoek naar bewijzen dat het zover was en ik vond ze: de kegeltjes (piepklein maar ze waren er),  rond de staart voelde het slapper aan, de uier werd opgezwollen, haar buik kreeg een andere vorm, het gedrag van Dance veranderde, ….  Het was niet alleen mijn ongeduld dat ik wou dat het startte, ik wou ‘op tijd’ zijn.  Mijn eerste veulen op deze aardbol helpen zetten. Dit wou ik goed doen! Je probeert dan controle te krijgen van die situatie. De hele ‘wachtperiode’ confronteerde me met het feit dat we eigenlijk geen controle kunnen hebben: de natuur gaat zijn gang. Het is ook niet goed om dit te manipuleren.  Alles is zoals het moet zijn.

Ik schakelde dan ook over op een andere frequentie.  In de film ‘Pocahontas’ benoemen ze dit als: ‘mee met de stroom van het leven’.  In het leven volgen
we de principes van ‘Mindfulness’.We hebben het dan over ‘leven in het nu’; volgens Yogaleer ‘maken we ons hoofd leeg, …. ‘Het klavertje vier’ kreeg na mijn ervaring nog meer dimensie: onze gedachten hebben een regelrechte invloed op de gevoelens, lichaamservaring en dus ook de handelingen.

Mijn gedachten ‘ ik moet op tijd zijn wil ik dit goed doen’, ‘ik moet controle houden’, … leverde een aanslag op mijn gevoelswereld. Wat als ik niet op tijd ben? Wat als ik iets mis?  Deze gedachte was de lont naar angst. Door de angst toe te laten, treedt de zelfbescherming op en val je in een soms obsessieve drang naar controle.  Op dat moment koppel je je los met je lichaam en overheerst het hoofd.   Elke handeling die op dat moment uitgevoerd wordt, is ongefundeerd, los van ‘jezelf’, gekleurd door angst via controle.

Wanneer er inzicht ontstaat tussen het samenspel: gedachten, gevoelens,handelingen, lichaamservaringen.  Wanneer de rotatie tussen deze vier componenten stug, tegendraads, moeizaam begint te verlopen, gaat er een alarmbelletje af. Een van de typerende kenmerken van gedachten die deze rotatie negatief beïnvloeden,  is het zinnetje ‘ ik moet …’   Door onszelf zoveel regels op te leggen, zoveel eisen te stellen, doen we een groot tekort aan onszelf, aan ons ZIJN.

We leven in een maatschappij waar regels en eisen zeer hoog liggen. We zien daar dan ook het rechtstreekse resultaat van: zelfvertrouwen daalt, zelfbeeld
wordt negatief gekleurd. De verdraagzaamheid onder elkaar is dan ook soms ver te zoeken.

Hoe kan het ook anders, als we onszelf blijven pijnigen met regels en eisen die er helemaal niet toe doen. Dat geven we dat ook door aan onze kinderen. Wij
hoeven niet te presteren, onze kinderen hoeven niet te presteren. Wat wel belangrijk is dat we blijven evolueren, blijven groeien, onszelf beter en beter leren kennen zodat we betere partners, betere ouders, beter gezelschap zijn in eerste plaats voor onszelf en natuurlijk dan ook voor de andere.

Ik leerde dus ‘loslaten’. Loslaten gebeurt vanuit vertrouwen: vertrouwen in onszelf, vertrouwen in het leven. Wat eigenlijk heel eenvoudig was omdat ik het vertrouwen had dat het veulenen zou gebeuren! Ik leerde dus openstaan voor de nieuwe gebeurtenis en mijn hoofd leeg te houden. Dit betekende voor mij dat ik niet meer zelf invulde wat er te gebeuren stond. Ik wachtte af. Af en toe gingen we gokken en steeds was het fout. Ik bleef waken en volhouden in het waken. Daarbij hield ik rekening met mijn lichaam. Ik organiseerde het zodanig en mede dank zij de hulp rondom mij kon ikzelf toch nog ’s nachts mijn noodzakelijke uren slapen.
Toen het moment aangebroken was, helemaal klaar, met een volledig team achter mij, kon ik genieten van elke seconde.  Ik heb geleerd en aangepast. Volgende keer zal terug een nieuwe ervaring zijn, met nieuwe uitdagingen. Doch deze ervaring zal steeds de eerste en de meest waardevolle zijn: het fundament van de volgende.

Op de wei loopt Kilate, een pracht van een veulen, naast haar trotse moeder. De ervaring bezegelt mijn groeiproces en voor geen goud zou ik dat willen missen!