Vier maal op een jaar komt mijn nieuwsbrief.

Vier maal op een jaar zit ik voor mijn scherm, klaar om te schrijven.

Vier maal op een jaar sta ik voor dezelfde keuze: waarover schrijf ik?

Wanneer ik mezelf observeer, zie ik me wandelen in de bibliotheek van mijn denken, van mijn kennis, om te zien wat belangrijk is om over te schrijven. Ik zie dan flitsen van onderwerpen naar voor komen, elk even interessant, elk even boeiend.

Het eindresultaat is dat ik uiteindelijk terug voor diezelfde keuze kom te staan als bij de aanvang.

Kijk ik een beetje dieper bij mezelf dan zie ik dat de moeilijkheid om een keuze te maken ligt bij een laag van onzekerheden: twijfel over de keuze van het onderwerp. Wanneer we dan nog een stapje verder gaan, steunt deze laag van onzekerheid op de twijfel of het wel perfect genoeg zal zijn of…. zal het wel interessant genoeg zijn, of…. zal het wel professioneel genoeg zijn……?!

Al deze onzekerheden dragen de woorden ‘…. Genoeg ….. ‘. Is het wel goed genoeg? Deze vraag toont de grote angst om tekort te schieten. Hiermee komen we aan het volgende kernwoord: angst.

Iemand die me nauw aan het hart ligt, vertelde me eens het verhaal van de twee wolven: elk van ons heeft twee wolven in zijn huis wonen. Enerzijds heb je de zwarte wolf die staat voor de schaduw. Hij vertegenwoordigt alles wat we niet leuk vinden, onze woede en onze angsten, onze jaloezie en onze nijd. Anderzijds heb je de witte wolf die de allesomvattende liefde symboliseert en dus alles wat daaruit voortvloeit: de samenhorigheid, de verdraagzaamheid, de empathie en het waarde gevoel. De wolf die we het meeste eten geven, is de sterkste en regeert over het huis waarin hij woont. Wijzelf bepalen welke wolf het meest gevoed wordt.

Het herkennen van angsten en van onzekerheden zijn dan ook uitdagingen om hiermee aan de slag te gaan. Op basis van liefde voor zichzelf, wordt gewerkt om verbetering te zoeken en te vinden bij moeilijke onderwerpen. Op het moment dat je angsten en onzekerheden negeert, leiden ze een eigen leven en vergroten zichzelf zodat negeren nooit mogelijk is: ze blijven aanwezig. Bij de omgang met paarden zie je dat de paarden spiegelen wat zich binnen in jou afspeelt. Zij geven het beeld waarmee je aan de slag kan gaan. Zowel Armani als Kilate wisten me dat beeld te geven. Samen met hen startte mijn aanvaardingsproces dat ik nodig had om daarna te kunnen ‘herprogrammeren’. Samen met hen voedde ik mijn vertrouwen. Samen met hen kregen emoties andere betekenissen en kon de balans opnieuw in evenwicht komen.

2016 gaf me vele uitdagingen en vele momenten om hiermee aan de slag te gaan. Het was een jaar van rouw en verdriet, maar eveneens van heel fijne momenten en diepe vreugde. Ik heb kinderen bij de paarden zien openbloeien en zien groeien. Ik heb eveneens gevochten voor mijn eigen waarden en normen. Kortom het was een jaar vol groei in al zijn mogelijke vormen.

Opnieuw ga ik samen met jullie het volgend avontuur tegemoet: 2017! HERE WE COME!