Eind deze maand is het terug Halloween. Eigenlijk een ritueel dat we overgenomen hebben vanuit Amerikaanse films, overzeese gebeurtenissen. Het spreekt ons aan en we nemen het over. Jaar op jaar breidt dit uit en halen we het beste uit onze schaduwkant naar boven om iemand schrik aan te jagen.

Ook ik val voor dit gebruik. Eind oktober organiseren we hier weer een Halloween twee-daagse: een weekend waarbij we onszelf helemaal in Halloween-stemming gaan brengen.

Spiritueel wordt op dat moment ook de grens dunner tussen hier en daar/ tussen zichtbaar en onzichtbaar / tussen negatief en positief. Het is alsof we er gevoeliger voor zijn, er meer open voor staan. Daar maak ik dan dankbaar gebruik van om de deur te openen naar onze schaduwzijde.

Wij worden geconfronteerd en uitgedaagd om mee te gaan in de gekke sfeer en op die manier om te gaan met één van onze demonen: onze angsten. We hebben naast ‘de angst’ nog een aantal demonen zoals afgunst, jaloezie, haat. Deze vier zijn de favorieten. Zij duiken overal op om negativiteit uit te lokken en te kwetsen waar kan gekwetst worden. Zij worden bespeeld en gebruikt door onwetendheid en in-alertheid. Zij liggen aan de oorsprong van heel wat misverstanden en frustraties. Door angsten uit de schaduw te halen en bloot te stellen aan het licht, kunnen we terug aanpakken wat moet aangepakt worden, ons vooruit te helpen naar harmonie en heelheid. Vanuit de moederbuik worden we geconfronteerd met deze angsten. We krijgen de eerste kennismaking via de mama binnengelepeld. Het bewegingsveld van dit fenomeen bevindt zich in het onbewuste en onderbewuste. Afhankelijk van het bewustzijnsniveau van de mama wordt hiermee aan de slag gegaan of leidt ‘de angst’ een eigen leven. Wanneer de angst een eigen leven leidt, komt deze ten pas en ten onpas naar boven.

In eerste instantie is de angst een levensreflex: hij verwittigt ons om voorzichtig te zijn, onszelf te beschermen, om te overleven. Zo ervaren we dit als we op een hoogte staan om te springen. We zouden het kunnen vergelijken als een vibratie die door ons gaat om ons te verwittigen dat het helemaal geen goed idee is om van een hoge hoogte te springen. Wanneer we bengi-springen, zijn we beschermd en kan ons verstand deze vibratie omzetten doordat wij weten dat we vasthangen. We gaan onszelf sturen met ‘onze mind’. We zetten de vibratie van ‘angst’ om via ‘ onze mind’ naar een voorwaartse energie, een drang om verder te doen, een drang om de volgende stap te zetten. Op deze manier gebruiken we energie die bij onszelf in onze schaduwzijde aanwezig is.

Als iemand met een pistool voor ons staat, ervaren we diezelfde angst. Als een vibratie siddert deze door heel ons lichaam. We worden geconfronteerd met ‘eindigheid’. Die persoon kan beslissen over de rest van ons leven. Ons overlevingsmechanisme staat op scherp. Op dat moment vallen we terug op de drie basismechanismen: vluchten, vechten, bevriezen. Afhankelijk van persoon tot persoon zal iemand of bevriezen ( reageert totaal niet meer, laat alles gebeuren, lichaam verstijft volledig), of vluchten ( dit kan in daad zijn, ook in lichaam, de persoon verlaat zijn lichaam, hij/zij is in werkelijkheid niet meer aanwezig) of vechten ( terug reageren).

De eerste twee voorbeelden zijn heel terechte voorbeelden. Waarmee ik bedoel dat iedereen de levensbedreigende omstandigheden kan zien en erkennen. In heel veel situaties komt deze innerlijke demon ook tevoorschijn wanneer de omstandigheden helemaal niet levensbedreigend zijn. Net als in de vorige situaties komt deze naar boven via een vibratie die in heel het lichaam gevoeld wordt. Wanneer op dat moment ‘de mind’ niet sterk genoeg is om hier tegenin te gaan, betekent dit dat ‘de angst’ geen weerwerk krijgt: hij wordt gevoeld en bevestigd. Ik denk dikwijls terug aan één van de eerste ‘verzorgingsgames’, waarbij je een figuurtje als knuffel/ huisdier kon kiezen. Je moest dit figuurtje dan een hele dag verzorgen, eten geven, knuffelen, in bed steken, …. Dit werd je telkens aangegeven. Je kreeg dan een beperkte tijd om dit te doen. Indien je hier niet in slaagde, verzwakte jouw figuurtje en kon het ook sterven.

Bij onze demonen gaat het eigenlijk om hetzelfde principe: hoe meer je ernaar kijkt, hoe meer je het voedt, hoe meer je het bevestigt, hoe groter de angst wordt. Wanneer de angst het overneemt, begint dit als een kanker te woekeren en neemt het stelselmatig jouw leven over. Angsten verspreiden zich tot in het kleinste deel van jouw lichaam. Je voelt je beperkt worden en ‘angst’ regeert.